Η ΠΙΚΡΑΛΙΔΑ

Η ΠΙΚΡΑΛΙΔΑ

Η πικραλίδα είναι ένα καταπληκτικό φυτό που φυτρώνει σ' όλη την Ευρώπη. Είναι πολύ κοινό και στη χώρα μας όπου απαντάται σχεδόν παντού, σε λιβάδια, ακαλλιέργητους τόπους, ακόμα και δίπλα στον δρόμο. Πρόκειται για ποώδες πολυετές φυτό το οποίο τρώγεται και ωμό ως σαλατικό. Η εποχή άνθησής της είναι κατά τον Απρίλη-Ιούνη και ολόκληρο το φυτό έχει φαρμακευτική δράση. Όσον αφορά τη χρήση της πικραλίδας ως βότανο, θεωρείται ως ένα από τα καλύτερα χολαγωγικά φυτά, είναι εξαιρετικό διουρητικό και επίσης κατέχει καθαρτικές και αντιρευματικές ιδιότητες.

Ποιες είναι οι ιδιότητές του ;

• Χολαγωγό, ηπατοπροστατευτικό: Αυξάνει την έκκριση χολής και χρησιμοποιείται σε ανάλογες διαταραχές. Προκαλεί κάποια ανακούφιση στα πρώτα στάδια της κίρωσης του ήπατος. Χρησιμοποιείται κατά των χολολίθων, του ίκτερου και άλλων ηπατικών παθήσεων.
• Διουρητικό: Τη δράση του αυτή την οφείλει στην υψηλή συγκέντρωση καλίου
• Τονωτικό, χωνευτικό, ήπιο καθαρτικό: Τονώνει τη σωστή λειτουργία του στομάχου. Τα φρέσκα φύλλα συνιστούν μια ιδιαίτερα τονωτική και αποτοξινωτική σαλάτα. Λειτουργεί κατά της χρόνιας κόπωσης. Ταυτόχρονα είναι ανανεωτικό για τον οργανισμό. Ο χυμός του φυτού έχει ήπια καθαρτική δράση.
• Αποχρεμπτικό: Ωφελεί στο βήχα και στις φλεγμονές του αναπνευστικού.
• Ενεργοποιεί το πάγκρεας.
• Βοηθά σε χρόνιες δερματικές παθήσεις (ακμή, ψωρίαση, έκζεμα, κάλοι).
• Συντελεί στη ρύθμιση του συστήματος των αδένων, στη διατήρηση του φυσιολογικού σωματικού βάρους. Το αφέψημα του φυτού ειδικά, θεωρείται ότι δρα κατά του διαβήτη (υπογλυκαιμική δράση) και της παχυσαρκίας.
• Αντικαρκινικό: In vitro έχει παρατηρηθεί η δράση του αυτή.

Υπάρχουν παρενέργειες;

Επαφή με το γαλακτώδη χυμό της πικραλίδας, ενδεχομένως να προκαλέσει δερματίτιδα.
Μπορεί να προκαλέσει αλλεργική αντίδραση σε άτομα με υπερευαισθησία.
Δεν υπάρχουν γνωστά προβλήματα από τη χρήση πικραλίδας κατά τη διάρκεια εγκυμοσύνης και θηλασμού.

Λίγα ιστορικά στοιχεία

Η ονομασία του γένους Taraxacum προέρχεται από τις ελληνικές λέξεις "τάραξις"
(πάθηση, διαταραχή) και "άκος" (φάρμακο, θεραπεία). Το φυτό είναι γνωστό από την αρχαιότητα και αναφέρεται σε συγγράμματα των αρχαίων Αράβων γιατρών Ραζές.
 To 1546 έγινε η πρώτη επίσημη αναφορά στον ιατρικό κόσμο από τον Bock για τις διουρητικές ιδιότητες του φυτού και κατά το 1800 χρησιμοποιήθηκε με επιτυχία κατά ασθενειών του ήπατος από τον Kortum. Νεότερες έρευνες υποδεικνύουν ότι η
πικραλίδα περιέχει σημαντική ποσότητα βιταμίνης Α και πολύ περισσότερο
σίδηρο από το σπανάκι. Επιπλέον είναι πλούσιο σε κάλιο, φώσφορο και μαγγάνιο.

πηγή: www.mednutrition.g
r